به گزارش IWSports ؛ تیم ملی تکواندو این روزها در ویتنام آماده نبرد است. تیم تحت هدایت مهرو کمرانی تشنه پیروزی و قهرمانی است و در این میان ، کیمیا علیزاده بخشی از پروژه حمله به سوی جام قهرمانی است.
پس از یک دوره مصدومیت و دوری از میادین ، هیچ چیز خوشحال کننده تر از دیدن دختر دوست داشتنی تکواندو ایران در میدان نیست. پس از انتشار بخش اول ، بخش دوم گفتگوی کیمیا علیزاده با IWSports را که حال و هوایی متفاوت دارد بخوانید:
سرشار از انگیزه برای طلای آسیا
7 خرداد باید مسابقه بدهم و آمادگی من حدود 70 درصد است و تمام تلاشم را می کنم که تا شروع مساببقات قهرمانی آسیا به آمادگی 95-90 درصدی برسم تا بتوانم بهترین نتیجه را بگیرم.
همیشه هر تورنمنت برای من جذابیت های خاص خود را داشته است برای مثال در مسابقات جهانی انگیزه کسب مدالی را داشتم که تاکنون کسی کسب نکرده بود. گاهی به دنبال مدالی هستید که تاکنون کسب نشده و گاهی می خواهید مدالی خوشرنگ تر نسبت به گذشته کسب کنید.
نگاه من به مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام این است که کمک کنم تا پس از حدود 10 سال بتوانیم دوباره در قهرمانی آسیا ، طلا بگیریم. علاوه بر این هرگز در مسابقات قهرمانی آسیا در هیچ رده سنی مسابقه نداده ام و به همین دلیل شوق زیادی برای این مسابقات و کسب مدال در آن دارم.
کسی روزهای تنهایی و فشار کیمیا را نمی بیند
نمی توانم با کلمات ، حجم فشارهایی را که روی دوش خود احساس می کنم بیان کنم. همه از دور کیمیا را می بینند که مسابقه می دهد ، مدال می گیرد و یک چهره موفق است. از نظر عموم مردم کیمیا خوشبخت ترین دختر دنیاست که همه می خواهند جای او باشند اما کسی از روزهای تنهایی ، فشار ، سختی و مصدومیت های کیمیا خبر ندارد.
با این وجود گاهی فکر می کنم این مسیری است که خداوند پیش روی من گذاشته و در این مسیر ، این موانع را هم بر سر راه قرار داده است.
چشمم را به مسائل بیرونی بسته ام
همه از من انتظار دارند و می دانم که هر اندازه هم که بخواهم از همه درخواست داشته باشم که انتظاراتشان را از من کم کنند ممکن نیست. سعی کرده ام این تفکر را از خودم دور کنم که چه کسانی چشم انتظار مدال گرفتن من هستند و یا چه کسی منتظر است که کیمیا مدال نگیرد.
این یک واقعیت است که عده ای همیشه طرفدارند و عده ای هم بالعکس. اما مسیری که در پیش گرفته ام این است که چشم خود را به همه این مسائل بیرونی ببندم ، خودم باشم ، تمرین کنم و در روز مسابقه عملکردی داشته باشم که هم خودم و هم کادر فنی از آن چه در میدان نشان داده ام راضی باشیم.
نمی خواهم همه زندگیم تکواندو باشد
گاهی کامنت هایی در صفحه شخصی من با این مضمون گذاشته می شد که “برو تمرینت را بکن” یا “از فضای تکواندو و قهرمانی دور شده ای” و ….. در حقیقت این یک اظهار نظر سطحی بر اساس دیدن یک تصویر بود و شاید حق داشتند چون فکر می کردند دیدن یک عکس از من در حال سفر ، تفریح یا یک کار هنری به معنای این است که تکواندو را کنار گذاشته ام.
واقعیت این است که زمانی که آسیب دیده بودم به سمت طراحی و هایپر رئال رفتم و تلاش کردم ذهنم را از تکواندو دور کنم. صرف نظر از زمان هایی که لازم است مثلا فیلم مسابقات را ببینم ، در زمان هایی که در اردو نیستم اصلا دلم نمی خواهد به تکواندو فکر کنم یا در مورد آن حرف بزنم. واقعا نمی خواهم تمام زندگیم تکواندو باشد. می خواهم در کنار زندگی ، تکواندو را داشته باشم و نه در کنار تکواندو ، زندگی را.
